لبانم بر هم می فشارم

حتی قطره حرف از ابر لبانم نمی چکد تا زمین چشمانت رنگ ابی دریا

نداشته باشد.

مداد رنگیم را بر می دارم از جعبه کهنه اش تا رنگی بر این تیرگی ها

بکشم ولی حیف .

حیف از عمری که فکر می کردم عاشقی کردم .

حیف از روزها که گذشت و شبهایی که خوابم نبرد.

حیف دله بی چاره ام که چاره ای جز چیدن چهار چوب چهره ات نداشت.

سکوت ........سکوت......سکوت

باشه باز هم سکوت می کنم.

دهانم را بسته ام ولی چشمانم را بنگر شاید از نگاهم حرفانم را فهمیدی.

فهمیدی ان چه که نمی توانم ان را بر زبان بیاورم.دردهایم ،غمهایم،..........

اهی از ته دلم می کشم تا شاید سکوتم را کمی تیره کند و بگذارد زبانم

روشنی روز را ببیند.

سکوت می کنم تا شاید این سکوت ها فریادی برای فردای من باشد.

نقطه تمام.